RazorMan`s Blog Page

Ne kadar zordur bir arkadaşlığı sürdürmek ve onu her zaman taze tutmak bunu bilir misiniz? Tabi ki bilirsiniz, siz benim gibi değilsinizdir çünkü. Neden bu yazıyı yazıyorum ben de bilmiyorum ama içimdekileri bir yere dökmem lazım. Geçen gün kaç yıldır görmediğim bir arkadaşımla sohbet etme fırsatı yakaladım, benim ortaokul arkadaşımdı. Ve onunla konuşmaya başlayınca anladım ki ben hiçbir zaman arkadaşlarımın değerini bilmeyen biriymişim, sadece bana göre arkadaşlık okul süresince sürüp giden birşeyden ibaretmiş. Okul bitince ise herkes kendi yoluna gidiyor ve kimse kimseyi arayıp sormuyor, en azından ben öyle yapıyormuşum. Ortaokul ve lise arkadaşlarımdan düzenli olarak şu anda görüştüğüm insan sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor. Sadece yanımda üniversite arkadaşlarım var, bunun tek suçlusu olarak da kendimi görüyorum çünkü vefasız insanın tekiyim. Her zaman olmasa bile insan arkadaşlarını bayramda veya özel günlerinde arar ama ben aramıyorum. Suçlu, suçlu ve suçluyum. Buradan beni tanıyan herkese sesleniyorum, eğer sizi kırdıysam hepinizden özür diliyorum. Sonsuza kadar arkadaşlık, sonsuza kadar beraberlik, sonsuza kadar aşk, sonsuza kadar sevgi... Evet, keşke herkes resimdeki şu iki ağaç gibi sonsuza kadar birlikte kalabilse ve herşeylerini paylaşabilse ama olmuyor, olmayacakta. Herkesin büyüdükçe sorumlulukları da artıyor ve herkes birbirinden kopuyor. Kendimi suçlaya suçlaya sonunda nereye varacağım bilmiyorum ama şu bende en azından onu biliyorum. Neyse sanırım bu kadar yazı yeterli ne yazdığımı da bilmiyorum zaten, kafam öylesine karışık ki. Tek diyeceğim sevdiklerinizin kıymetini bilin bu boktan dünyada yaşam çok ama çok kısa... Bir dahaki yazımda görüşmek üzere hoşçakalın. :)